içimden geldigi gibi...

İstediği şeyin peşinden giden insanlara hayranlık duyuyorum ben hayatta en çok! Sahip olduğu şeyin kıymetini bilen, yılmayan, çalışan ve üreten kişiler oluyor genellikle bu cesur insanlar. Ve nerede olurlarsa olsunlar duruşları, enerjileriyle fark yaratıyor, fark ediliyorlar. Bir ışık taşıyorlar. Bu ışığa sahip insanlardan biri Deniz. Deniz Özçelik. Sesiyle büyü yapan, aklından ve kalbinden akan melodilerle ruhunuzu doyuran, aklıyla, berraklığıyla insanı derinden etkileyen biri. Şimdi buralardan çok uzakta, Amerika’da dünyanın en saygın müzik okullarından birinde, Berklee College of Music ’te! Deniz’le Gaziantep’te kalabalık bir sofrada tanışmıştık. ‘Boğaziçili’ kontenjanından tanıştığım bu kız Boğaziçi Elektrik Elektronik Mühendisliğinde okuduğunu söylediğinde içimden ‘vayy be!’ demiştim. Sonra bana ‘vayy be!’ dedirtecek bambaşka hallerine şahit oldumJ Boğaziçi Elektrik Elekronik Mühendisliği gibi milyonlar arasından seçilen ilk 100’ün okuduğu, ağır bir bölümün yanı sıra konserv...

‘Gece oğlu gelmiş, o turmuşlar 3’e kadar, sohbet etmişler. Göğsüm ağrıyor demiş hafiften, dolanmış biraz evin içinde. Geçer demiş, yorgunluktandır. Sonra yatmışlar. Sabah ezanı namaza uyandırmaya gitmiş eşi yanına, ‘Hacı!’ demiş ‘Hadi uyan.’ Seslenmiş seslenmiş, ses vermemiş. Ölmüş yatağında…’ diye anlattı annem şaşkın bir ifadeyle. Bayram sabahıydı. Hem ‘tatil yahu uyusam azıcık’ hem de’ bayram sabahı ne uykusu yahu’ sesleri içimde, mahmur mahmur güne başlamaya çalışırken ölüm haberi duyunca kalakaldım öylece. Yüzünü anımsamaya çalıştım. Kocaman bir bahçede yürürken, en son yıllar evvel gördüğüm bembeyaz sakallı, güleç yüzü geldi aklıma. O bahçe nasıl da kocaman gelirdi bana, çocukken. Hiç bitmez sandığım, etrafı fındık ocaklarıyla dolu uzun taşlı bir yoldan varılırdı. İki katlı o köy evi, avlusu ve bahçesiyle ilkokulda resim derslerinde yaptığımız o uzak evlerin bendeki canlı karşılığıydı. Ve bahçesinde elinde ufak bir değnekle dolaşan Hacı Amca... Eski, bulanık bir anı... ...