içimden geldigi gibi...

Ne zaman zorlu bir döneme girsem kitaplara kaçıyorum. Su içer gibi kitap okuduğum günler hep büyük telaşlarıma, şaşkınlıklarıma ve acılarıma denk gelir… Uyku ve hikayeler dışında kaçacak yerim olmadığından belki; belki de başkalarının cümlelerinde teselli bulduğumdan… Yine çok okuduğum günler… Masamda birikmiş kitapların sayısı azalıyor, yürüyüş yaparken uğradığım kitapçıdan alıp çıktığım hikayenin sonu geliyor bir iki fincan kahvede. Şiirle, öyküyle, sözcüklerle tutunmaya çalışıyorum işte… Şu an elimde Bangır Bangır Ferdi Çalıyor Evde var. Mahir Ünsal Eriş ’in çocukluğa dair, eski-mesin istediğimiz- güzelliklere dair sıcacık, naif öyküleri. Çocukluğa, büyümeye ve hayalkırıklığına dair. Barış Bıçakçı ve Emrah Serbes’in yanında bir yer edindi aklımda Mahir Ünsal Eriş. Tam da büyümek üzerine kafa yorduğum şu günlerde, nasıl da vaktinde geldi Bangır Bangır Ferdi Çalıyor Evde. Ruh durumuna göre kitap tavsiyelerinin yer aldığı bir blogda kitap önerileri yazmaya başladım bu