içimden geldigi gibi...

İstanbul bazen insanın üstüne üstüne geliyor. Her yer insan dolu, nefes alacak yer yok, nereye gitsek trafik var sanıyoruz. Öyle anlarda, İstanbul’a yakın ama bir o kadar da İstanbul kafasından uzak yerlere kaçmak lazım! İşte onların en başında da ada geliyor.   Biz de geçenlerde, bir dolu koşturmacanın, yoğunluğun arasında kendimizi Büyükada’ya attık. Keyifli bir hafta sonu kaçamağı yaptık. Büyükada,   fiziksel olarak İstanbul’a yakın, ruhsal olarak şehirden uzak.   Ayrıca ulaşımı da çok kolay; akbil basmak yetiyor gitmeye;)   Adada konaklamak için çok güzel oteller, pansiyonlar, moteller var. Bizim tercihimiz, Ada Palas Boutique Hotel oldu. Konumu enfes, personelin güler yüzü ve ilgisi on numara; oldukça konforlu bir otel. Tek eksiği, butik bir otel için fazlasıyla vasat olan kahvaltısıydı bence…   Kahvaltıyı her masaya standart bir tabak sunmaktan öteye taşıyıp küçük birkaç dokunuşla daha özenli ve zengin bir hale getirseler fark yaratacaklarını düşü...

Bambaşka şeylerden bahsetmek için açmıştım önümdeki sayfayı. Kafamda yazılmak üzere bekleyen farklı farklı şeyler vardı; nasıl toparlayacağımı, nereden başlayıp nasıl bağlayacağımı düşünüyordum. Oysa, rast geldiğim bir video kafamı da kelimelerimi de başka bir yere götürdü. En sonda söyleyeceğimi en başta yazacağım bu kez. Yazımın başlığı, And The Waltz Goes On , ünlü oyuncu Anthony Hopkins’in bestelediği eserin adı. Evet, bestelediği!   Yıllarca sakladığı, sonra bir gün Viyana’da ilk kez yorumlandığında Hopkins’in gözlerinde çocuksu bir heves ve heyecanla dinlediği, enfes eserin adı. İlk seslendirilişini şuradan seyredebilirsiniz. Hatta muhakkak seyretmelisiniz;) Ben, videoyu birkaç kez seyrettim. Esere bayıldım. Albümü satın alıp telefonuma indirdim. Şu an bile kulağımda melodi.   Ama ondan da öte, tüylerimi diken diken eden şey, Anthony Hopkins’in hali, tavrı, bakışları oldu… Kocaman bir adam, ünlü bir oyuncu, bir sürü hayranı olan usta bir aktör. Oysa ben sanki...