içimden geldigi gibi...

İstanbul’da erguvan vakti… Erguvan ağaçlarının, renklerine de mevsimine de bayılıyorum. Boğaz’a inen sokaklarda yürümenin, doğanın gücüne ve içimizdeki o “yenilenebilir” enerjiye hayran kalmanın zamanıdır!   Her yıl bu vakitler, sanki kendimi yeniden ve yeniden doğuruyorum. Doğum günüm… 21 Nisan… Bu sene ilk kez, bir kişiyle daha paylaştım doğum günümü J Sevgilim ve benim doğum günümüz aynı! Nasıl oldu, koca dünyada 365 gün arasında nasıl aynı güne denk geldi yeryüzüne teşrifimiz bilmiyorum… Hayatın ve aşkın güzel tesadüflerini seviyorum J Kocamaaaan bir sofrada sevdiklerimizle kutladık yeni yaşımızı. Mutluluktan ağzım kulaklarımdaydı sanırım bütün gece. Ara ara o sofraya baktım ve şükrettim, kelimelerim yettiğince. Bir kez daha anladım: Ömürde biriktirebildiğimiz tek şey, insan. Gerisi, hep yalan. Yanımda olan, beni-bizi şımartan, “mutluluktan kalbim patlayacak sanırım” dedirten herkese çok teşekkür, bin şükür! J 21 Nisan... Bu ayın en...

Bizi çok övdüler, çok pohpohladılar; aslansın, prensessin, mükemmelsin diye diye gazladılar… Bence bütün sorunlarımız bundan! Vallahi. Bu aralar bu “mutsuzluk” konusuna kafayı taktım. Etrafımdaki herkes iş-ilişki-hayat üçlüsünden en az biri, muhtemelen de tamamı söz konusu olduğunda sürekli mutsuzluğunu dile getiriyor. Sabah kahvaltılarında, kahve molalarında, iş çıkışlarında bir araya geldiğimizde konu dönüp dolaşıp nelerden rahatsız olduğumuza, sıkıntılarımıza geliyor. Konuşuyor, susuyor, asık suratla oturuyoruz. Geçen gün bir öğle yemeğinde, sevdiğim bir arkadaşımla yine bu “mutsuzluk” üstüne laflıyorduk. “Ya etrafımda “mutlu” diye tanımlayabileceğim 3 insan yok galiba.” Dedim. Sonra düşündüm, dışarıdan epeyce iyi görünen hayatlarımız var. Çevremdeki insanlar iyi eğitimli, güzel işleri olan, çoğunlukla ortalamanın üstünde para kazanan insanlar. Genelde İstanbul’da, iyi yerlerde, bol bol seyahatle, dünyayı ve memleketi keşfederek geçen rahat hayatlarımız var. Aileleri...