içimden geldigi gibi...

Yine Nisan… Bir yaşım daha geride kalacak birkaç gün sonra… 30 yılı devirmiş; şairin “ yolun yarısı ” dediği zamana epeyce yaklaşmış olacağım… Her yaş dönümü, hesaplaşmanın, geriye bakmanın, “ben ne yaptım bunca zaman, neredeyim, peki ya sonrası ne olacak”ların, soruların, cevap aramaların, sorgulamaların vaktidir bende . Yine, düşünüyorum. Ne yaptım ben, diye… 30 yaşındayım ve yolun neresindeyim, diye… Zihnime üşüşen yanıtların kimi ayağıma dolanıyor, kimi içimi şenlendiriyor. Bir dolu anı, insan, yolculuk, karar, acemilik, düşüş, ışıltı, kayboluş, kutlama, kaybediş, zafer, ümit, düş kırıklığı, mutluluk… Pek çok şey var heybemde. Her şeyden var, ömrümde… 30 yıl; maviyi ve yeşili ve  siyahı ve griyi ve  her rengin her bir tonunu da içinde taşıyan bir gökkuşağı gibi yer alıyor belleğimde… Ve önümde yeni bir yaş uzanıyor, henüz rengini kestiremediğim. Dilerim rengarenk olsun! Dün bir arkadaşım , (muhtemelen hed...

Pazar sabahı. İnanılmaz yorgunum. Kafam taşıyamayacağımı sandığım kadar ağır, boğazımda bir yumru-her nefes alışımda gırtlağımı yakıyor, sesim boğuk boğuk çıkıyor, sanki bütün eklemlerim ayrı ayrı aynı anda sızlıyor… Bedenimi yataktan zar zor kazıyorum. Böyle sabahlarda kalın, tül bir perdenin ardından seyrediyormuşum gibi geliyor olan biteni. Yapılacak şeyler gözümde büyüyor, büyüyor, büyüyor… Her şey gözümü korkutuyor. Neyi yapacağımı, nereden başlayacağımı bilemiyorum. Ve sanki yetişemiyormuşum, yetemiyormuşum gibi hissediyorum. Sonra sosyal medyada geziniyorum. Herkes her şeye nasıl da yetişiyor! Takip ettiğim kadınlar-ve de adamlar-, çok mutlular, işe gidiyorlar, ailelerine zaman ayırıyorlar, bol bol seyahat ediyorlar, kültürel faaliyetlerden geri durmuyorlar, şık giyiniyorlar, bakımlılar, yeni mekanları takip ediyorlar, sağlam alışveriş yapıyorlar, yazıyor-çiziyor-okuyorlar, spora zaman ayırıyorlar, stillerinden ödün vermiyorlar, bazıları çoc...