içimden geldigi gibi...

Berlin'e ilk kez 6 yıl kadar evvel, tek başıma gitmiştim. Mevsim kıştı; çokça yürümüş, epey üşümüş ve Berlin'e aşık olmuştum! :) Daha oradayken tekrar gideceğimi biliyordum. Ama işte zaman uçtu, kur coştu, araya bir dolu şey girdi ve sevdiğim şehre ancak bu yıl tekrar gidebildim. Birikmiş millerimi harcayıp bilet aldım ve geçen hafta sırt çantalarımızla Berlin'e iki günlük bir kaçış yaptık! :) O kadar iyi geldi ki... East Side Gallery !:) Şehrin enerjisi, özgürlük hissi, o rahatlık... Yolda olmak, sokaklarda kaygısızca yürümek, kafama estiği gibi gezmek, çok iyi geldi! :) Daha evvel pek çok müzeyi ve turistik yeri gördüğüm için bu kez sadece canımın istediği gibi gezdim. Cemal, ilk kez geldiği için belli başlı yerlere gittik elbette. Ama hiç kasmadık; yetişme ya da yapma çabası olmadan kafamıza estiği gibi dolaştık. Tarihi turistik yerlerden Brandenburger  Tor 'da başlayan turumuz The Holocaust Memorial 'la devam etti. Ki bu anıt beni Berlin'd...

" Kendi iyi oluş halimiz için aktif bir katılımcı olmamız gerekiyor. " dedi dün akşam katıldığım Mindfulness oturumunda eğitmen . Birinin sözüymüş; kimin sözü olduğu kalmadı aklımda. Ama cümle mıh gibi içimde dün akşamdan bu yana. Yazdım, unutmayayım diye. Defalarca okudum. Sanki şuncacık, şu kısacık cümle bir kapı da ben de o kapının eşiğindeymişim gibi hissettim. Evet, galiba tam olarak bir kapı eşiğindeymiş gibi hissettim. Ne var o kapının ardında, dersen kendi iyi oluş halim var. O hâli düşünüyorum nicedir; nasıldı diye hatırlamaya çalışıyorum. Benim en iyi halim nasıl, nasıl oluyorum o halimde; neler yapıyorum, nasıl hissediyorum, nasıl davranıyorum... O hali, biliyorum evet.  Ve en iyi hissettiğim versiyonuma daha yakından bakmaya, onu anımsamaya gayret ediyorum. Yoğun bir çaba gerektiriyor. Zira kolay değil; hayatın hay huyu, soluksuz telaşlar, koşturmacalar, dışarıdan gelen dalgalar, öğretiler, başkaları, ezberler, yargılar, boşluklar... Bir dolu vazgeçirici var ...