İlk Yoga Deneyimim

Bu akşam ilk kez yoga yaptım!

Yani daha doğrusu deneme dersine gittim; yapanları seyretmekle hareketleri yapmaya çalışmak arasında bir yerlerde takıldım:)

Üniversiteden pek sevgili arkadaşım Kübra, epeydir "Yoga yap. Sen yoga denemelisin. Yogaya git" deyip duruyordu. Kendisi bir iki yıl öncesine kadar bayağı düzenli yoga yapıyor, yogayla ilgili etkinliklere gidiyor, kitaplar falan okuyordu. Fikrine, sözüne de güvenirim. Aklımın bir köşesinde duruyordu. Geçenlerde yine konusu açılınca, "Ee bir bak hocalara falan tekrar, şurada şu saatte ol de; ben gelirim nereye istersen!" dedim. Konuştuk, yazıştık, anlaştık; derken Etiler'deki Yoga Şala'ya gitmeye karar verdik.

İş çıkışı bir hevesle gittim. Üstümüzü değiştirip salona girdik. Hoca, daha evvel yoga yapıp yapmadığımızı sorunca "Yok!" dedim, "Hiç denememiştim. İlk kez geldim." Anladım ki koca sınıfta, ki 10-15 kişi kadar vardı, hayatında hiç yoga yapmamış tek insan bendim.

Samimi bir açılışla başladı. Çok etkilendiğim ve kendimi çok iyi hissettiğim bir girizgah oldu. Dışarıda yağmur yağıyordu. Yüzümüze bir gülümseme yerleştirip gözlerimizi kapattık. Bedenimize odaklanıp ara ara hocanın cümlelerini tekrar ediyorduk.

Epeydir böyle "durmadığımı" fark ettim o an. Zihnime üşüşen düşünceleri uzaklaştırıp an'a odaklanmaya gayret ettim.

Sonra, işin hareketli kısmı başladı. Bizim girdiğimiz ders vinyasa yoga dersiydi. Hızlı bir akış içinde değişik pozlara giriliyor. Hoca duruşların sanskritçe adlarını söylüyor, herkes hızlıca duruşunu değiştiriyordu. Tabi ben sağa sola bakıp mevzuyu anlamaya çalışıyorum sürekli:)

Hoca adho mukha svanasana dedi mesela, aşağı bakan köpek hareketiymiş. Anlayana kadar canım çıktı! Kolu nereye koyuyoruz, bacaklar nasıl duracak, popoyu nasıl kaldıracağım derken bayağı debelendim! :)

Sonra birkaç poz daha yapıldı. Hoca söylüyor, herkes şekil değiştiriyor. Ben de baka baka anlamaya, yapmaya çalışıyorum tabi...

Yalnız hiç de öyle göründüğü gibi kolay değilmiş! Hatta  bence bayağı zor. Bildiğin ter attım yahu...
Ki, hareketlerin çoğunu yapamadığımı gururla söyleyeyim. Bazı şeyleri anlamayıp oturdum, durdum, "yok ya olmayacak" diye bıraktım.

Ama saçma bir şekilde kendimi acayip iyi hissettim!

Vallahi!

Son kısımda, yine karanlıkta, gözlerimiz kapalı uzandık. Bedenimize odaklandık. Yağmur damlaları hala cama vuruyordu. Saç diplerimden topuklarıma kadar, bedenimin her köşesini hissetmeye çalıştım anbean... Omuzlarım, belim, sırtım, ellerim, gözlerim, bacaklarım... Her bir uzvumun varlığını kavramaya çalıştım ve sağlığım için şükrettim sessizce. Hocanın sözlerini dinledikçe içim açıldı. "Yaptığım bu pratik iyilik getirsin. O iyilik içimde saklı kalmasın." benzeri bir cümle söyledi kapanışa yakın. O kadar yüreğimi ferahlattı ki bu cümle... İçimde saklamak istemediklerimi, paylaşarak çoğaltabileceklerimi düşündüm... Ya da güzel birşeyler hissettim işte... Tam olarak anlatamıyorum.

Usul usul bir mantra söyledi hoca. Dinledim. Yavaşça gözlerimizi açtık. Bir de ne göreyim!  Bir baktım, yanımdaki kız kafasının üstünde duruyor! Vallahi.

Ben o sırada mata uzanmış yağmur sesi falan dinliyorum.

Neyse...

İlk yoga deneyimimde hareketlerin %98'ini yapamadım! Konuşulanların da neredeyse %50'sini anlamadım. Ama kendimi acayip iyi hissettim. Ferahlamış, hafiflemiş, iyi hissederek çıktım o salondan.

İyi geldi, yani...

Devam etmek gibi bir niyetim var. Hoş, bir gün o hareketleri yapabileceğime zerre inanmıyorum. Kafa üstü durmak, popoyu oynatmadan bacağı arkaya kaldırmak, elimi ayak parmaklarıma bedenim 90 derece iken değdirebilmem falan çok ütopik geliyor bana şu an... Yine de bedeni dinlemek, durmak; kendinin, varlığının farkına varmak, çok şifalı, çok iyileştirici duruyor...

Kısmet...

Namaste yoga! ;)

Kapanışta bu mantrayı dinledik bu akşam! Çok iyi değil mi? ;)