Erguvan Vakti...


Yenilenmenin, ruhu sakinleştirmenin, uzun yürüyüşlerin vaktidir Nisan benim için. İstanbul’da erguvan mevsimidir…  Boğazın, Boğaziçi’nin en güzel zamanıdır.

Yine erguvan vakti işte… Kendimi Boğaziçi’ne saklayasım, erguvanlar altında soluklanasım var.

Boğaziçi'nde erguvanlar...
Nisan biraz da yeni bir yaşın yükü, geçmişin sisi pusu demek benim için.

Son bir seneye dönüp bakıyorum. Seyahatler, sorumluluklar, telaşlar arasında neler yapmışım, nerelere varmışım, ne kadar değişmişim diye bir göz atıyorum geçen zamana.

Hiç bilmediğim şehirlerin sokaklarında yürüdüm bu sene. Bir bavul, birkaç parça eşya ve elimde haritalarla dolaştım farklı kentlerin yollarında. Hayran kaldım, kayboldum, heyecanlandım. Uçaklarda, otobüslerde, garlarda uyudum. Kiliselerde, camilerde soluklandım. Yeni insanlarla tanıştım. Yalnız kaldım.

Sanırım geçen senenin bana öğrettiği en önemli şey, yalnızlığımı sevebileceğim oldu. Kendi başınalığımı, yalnızlığımı çok sevdim ben. Oysa ne çok korkardım… Hep kalabalıklardaydım, kalabalık olmak için canhıraş bir çaba içindeydim.

Etrafın gürültüsünden kendimi duymuyormuşum meğer.

Bu yaşımda fark ettim, insanın en çok, kendisiyle vakit geçirirken eğlendiğini. İlk kez yalnız başıma sinemaya gittim, ilk kez tek başıma yemek yedim, ilk kez bir başıma seyahat ettim. Ve nasıl iyi geldi anlatamam!

Tarkovski’nin bir sene önce okuduğum ve altını çizdiğim cümlelerini, daha yeni anladım ben. İnsanlara ne söylemek istersiniz, sorusuna şöyle yanıt vermiş Tarkovski:

“Bilmem… Sanırım yalnız olmayı öğrenmeleri gerektiğini ve kendi başlarına mümkün olduğu kadar çok zaman geçirmek için uğraşmalarını söylemek isterim. Bugünün gençlerinin hatalarından biri gürültülü, bazen neredeyse agresif etkinliklerde bir araya gelmeye çalışmaları. Yalnız hissetmemek için bu beraber olma arzusu bence çok talihsiz bir gösterge. Her insan çocukluktan itibaren kendiyle zaman geçirmeyi öğrenmeye ihtiyaç duyar. Yalnız olması gerekmez ama kendiyle kaldığında sıkılmamalıdır. Kendi kendine kaldıklarında sıkılan insanlar bana kendilerine verdikleri değer açısından bir tehlikenin içindeler gibi gelir.”

Dedim ya, yeni bir yaşın yükü omuzlarımda. Şimdi ben, heybemde yollar, sözcükler ve güzel insanlarla ve en çok da kendimle, yürüyorum erguvanlar altında.
 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Nightbitch

Resim
 Dün akşam epeydir merak ettiğim bir filmi seyrettim. Nightbitch ... Aylar evvel izlediğim trailerından anneliğe dair konuşulmayanı anlatacağını düşünüp izleme listeme eklemiştim. Gerçekten de beklediğim gibi anneliğin çok da anlatılmayan vahşi ve -filmde geçen tabiriyle- acımasız yönünü gösteriyor. Filmde hoşuma giden detaylardan biri karakterlerin isimsiz olmasıydı. Anne, baba ve çocuk vardı. En çok da anne. Annenin annelik sonrası hayatının nasıl keskin bir biçimde dönüştüğü, bu dönüşümünde toplumun ve diğer insanların rolü, bütün değişikliklerle bahsetmeye çalışırken kadının yaşadığı zorlanmalar ve tabiri caizse çöküş... Neyin uğruna nelerden vazgeçtiğinin hiç görülmemesi ve o ' ben hallediyorum' dedikçe ve belki de kendini de buna ikna etmeye çalışırken, yalnız kalması... Çok gerçek! Çok... Filmin bir diğer güzelliği de bu aşırı gerçek ve acımasız hikayenin büyülü gerçeklik sosuyla lezzetlendirilmiş olması! Doğum ve anneliğin vahşi doğasını, bir köpek metaforu üstünden an...
Devamı

İki Yıl

Resim
 Bir hafta sonra 2 yıl geçmiş olacak bu bloga son yazdığım yazının üstünden.  2 koca yıl. Şimdi böyle yazınca nasıl geçtiğini anlamadığım; bir dolu şey yaşadığım, hem çok uzun hem çok kısa bir zaman dilimi...  Yeni bir ülkede yeni bir hayat kurmak, annelik, yeni bir kariyer, bir dolu zorluk ve çokça yenilikle geçen günler, haftalar ve -vay be- yıllar... Şöyle bir bakıyorum da... Çok zor-muş be! Pandemi, sonra hamilelik, derken annelik ve üstüne gelen göçmenlikle beraber hayatımın nasıl ve ne kadar değiştiğine inanamıyorum. Özellikle annelik ve göçmenlik, iki büyük kimlik dönüşümü. Ve benim hikayemde ikisi çok peş peşe, iç içe geldi. Afalladım, zorlandım, çuvalladım! Özellikle başka bir ülkede desteksiz olarak bir çocuğa bakım vermek... Bunun üstüne sabahlara kadar konuşmak isterim. Yaşamayan anlamaz, yaşayanlara da tek tek sarılabilirim💚 Bir yandan kendi ebeveynlik, annelik yolumu özgürce yürüdüğüm olağanüstü bir deneyim, bu. Her şeyi çekirdek ailece yaptığımız, beraber...
Devamı

Çocukluk

Resim
Bu sabah Leyla'yı bale dersine götürdüm. O dersteyken, haftalardır beraber kapı önünde yarenlik ettiğimiz, geçen sene Hong Kong'dan buraya taşınan akademisyen bir anne arkadaşımla kahve içiyorduk. Her ikimizin de gündeminde ilkokul seçimi ve Hollanda'daki eğitim sistemini anlamak olduğundan bu konudaki düşüncelerimizi, beklentilerimizi paylaşmaya başladık. Buraya çocuğunun çocukluğunu yaşamasını istediği için geldiğini söyleyince açıkçası tam anlamadım ve nedenini sordum. Şöyle bir örnek verdi; kızı 20 aylıkken kreşe başlatmayı istediklerinde kızını mülakata almışlar, sorular sorup becerilerini test etmişler. Ve çok küçük yaştan itibaren katı bir eğitim sistemi ve sınavlarla ve çok yoğun rekabetle dolu bir düzen olduğunu anlattı.  Kreş sınavına şaşırsam da genel olarak -maalesef- anlattıkları tanıdık geldi. Hamileyken sevgili Zeynep Cansoylu bir kitap önermişti. Hollanda'ya taşınmadan evvel, burada yaşama ihtimali ve fikri bile henüz yokken okumuştum. Dünyanın En Mutlu...
Devamı