#KeşifGünlüğü Kuzguncuk


“Ben Kuzguncuk’ta yeşil bir dal buldum; ona tutundum.”
Can Yücel

Kuzguncuk, zihnimde İncesaz melodileri ile yer buluyor hep. Sahici, buruk ve yalın bir havası var. Şehrin içinde; ama sanki uzaktaymış, başka bir zamanı yaşıyormuş gibi…

Ben de gürültüden, kalabalıktan ve şehrin zamanından uzaklaşmak istediğimde Bebek’ten ya da Beşiktaş’tan vapura atlayıp karşıya geçiyorum. Kısa bir boğaz turu ardından, yolumu Kuzguncuk’a çeviriyorum.

Kuzguncuk,  sokakları,  ahşap ve cumbalı evleri ve en çok da gülümseyen, samimi ve hoşsohbet insanlarıyla İstanbul’un en güzel renklerinden biri.


Kuzguncuk gezilerimde keşfettiğim ve vakit geçirmekten keyif aldığım birkaç mekanı paylaşmadan duramadım:)

  • Nail Kitabevi

İstanbul’un en güzel kitapçılarından biri Kuzguncuk’ta!

Nail Kitabevi, İcadiye Caddesi üstünde, Kuzguncuk’un kalbinde. Eski bir Kuzguncuk evini kitapevi&kafe haline getirmişler; çok da iyi etmişler.
Alt katta minik bir kafe, birkaç sandalye ve kitaplar var. Üst kat ise, sedirleri, birkaç masası ve kocaman pencereleriyle kitaplar arasında enfes bir okuma ve çalışma alanı sunuyor. Aşağıdan kahvenizi alıp üst katta saatlerce vakit geçirebilirsiniz. Ben yaptım! İyi geliyor; tavsiye ederim;)

Perihan Abla dizisini hatırlar mısınız? Perihan Abla'nın sokağı da Kuzguncuk'ta...

  • Kafe Lâ Mekan

Küçük, yeşil ve sevimli bir kafe. Ev yemekleriyle biliniyormuş. Biz yemek yemedik yalnızca çay, kahve içip bir şeyler okuduk. O yüzden lezzetleri konusunda yorum yapamayacağım. Ben en çok sakinliğini sevmiştimJ


  • Masum Mutfak

Buraya bayıldım! Atölye kafe diye geçiyor. Epeydir gittiğim en özenli mekanlardan biri. Her şey organik ve taze ürünlerle hazırlanıyor. Biz yeşil mercimekli mantı, bazlama tost  ve falafel söyledik; ama en çok yancı olarak gelen salataya bittik J Tattığımız her şey taze, lezzetli ve özenli bir şekilde sunulmuştu. Ortamı, havası, çalışanların güler yüzü de çok hoş. Tekrar tekrar gidilesi, leziz, masum ve ferah bir yer. Bence yolunuzu düşürün;)


  • Kuzguncuk Bostanı

Kzuguncuk Bostanı...

Burası şehrin ortasında bir vaha!  Ellerinizle ağaç dikebileceğiniz, toprakla uğraşabileceğiniz ve yeşile doyabileceğiniz bir alan. Çocukların koşturabileceği spor alanları, ufak bir amfi tiyatrosu da var. AVMlerde, telefon ve tablet ekranlarına bağımlı yaşattığımız çocuklar – ve elbette bizler- için eşsiz bir nefes alanı. Bence üşenmeyin kalkın gidin; Kuzguncuk Bostanı’nda biraz vakit geçirin.

Biliyorum, o zaman, “keşke böyle yerler daha çok olsa” diyeceksiniz...

Yaşama alanlarımızı, parklarımızı ve ağaca, yeşile ve özümüze ulaşabileceğimiz yerleri çoğaltsak keşke… Çünkü en çok ihtiyacımız olan bu! Toprağa yalın ayak basmak, çayıra, çimene, çiçeğe dokunmak ve yeşile bakmak… Nihayetinde dönüp dolaşıp varacağımız da birkaç avuç toprak değil mi? Gerisi hep boş; gerisi hep, yalan dünyanın işleri…


Ezcümle, kendinizi topraktan, doğadan ve yeşilden mahrum etmeyin derim ben. “Nereye gidelim yahu” derseniz de Kuzguncuk Bostanı var bakın, hemen orada;)

Kuzguncuk...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Nightbitch

Resim
 Dün akşam epeydir merak ettiğim bir filmi seyrettim. Nightbitch ... Aylar evvel izlediğim trailerından anneliğe dair konuşulmayanı anlatacağını düşünüp izleme listeme eklemiştim. Gerçekten de beklediğim gibi anneliğin çok da anlatılmayan vahşi ve -filmde geçen tabiriyle- acımasız yönünü gösteriyor. Filmde hoşuma giden detaylardan biri karakterlerin isimsiz olmasıydı. Anne, baba ve çocuk vardı. En çok da anne. Annenin annelik sonrası hayatının nasıl keskin bir biçimde dönüştüğü, bu dönüşümünde toplumun ve diğer insanların rolü, bütün değişikliklerle bahsetmeye çalışırken kadının yaşadığı zorlanmalar ve tabiri caizse çöküş... Neyin uğruna nelerden vazgeçtiğinin hiç görülmemesi ve o ' ben hallediyorum' dedikçe ve belki de kendini de buna ikna etmeye çalışırken, yalnız kalması... Çok gerçek! Çok... Filmin bir diğer güzelliği de bu aşırı gerçek ve acımasız hikayenin büyülü gerçeklik sosuyla lezzetlendirilmiş olması! Doğum ve anneliğin vahşi doğasını, bir köpek metaforu üstünden an...
Devamı

İki Yıl

Resim
 Bir hafta sonra 2 yıl geçmiş olacak bu bloga son yazdığım yazının üstünden.  2 koca yıl. Şimdi böyle yazınca nasıl geçtiğini anlamadığım; bir dolu şey yaşadığım, hem çok uzun hem çok kısa bir zaman dilimi...  Yeni bir ülkede yeni bir hayat kurmak, annelik, yeni bir kariyer, bir dolu zorluk ve çokça yenilikle geçen günler, haftalar ve -vay be- yıllar... Şöyle bir bakıyorum da... Çok zor-muş be! Pandemi, sonra hamilelik, derken annelik ve üstüne gelen göçmenlikle beraber hayatımın nasıl ve ne kadar değiştiğine inanamıyorum. Özellikle annelik ve göçmenlik, iki büyük kimlik dönüşümü. Ve benim hikayemde ikisi çok peş peşe, iç içe geldi. Afalladım, zorlandım, çuvalladım! Özellikle başka bir ülkede desteksiz olarak bir çocuğa bakım vermek... Bunun üstüne sabahlara kadar konuşmak isterim. Yaşamayan anlamaz, yaşayanlara da tek tek sarılabilirim💚 Bir yandan kendi ebeveynlik, annelik yolumu özgürce yürüdüğüm olağanüstü bir deneyim, bu. Her şeyi çekirdek ailece yaptığımız, beraber...
Devamı

Çocukluk

Resim
Bu sabah Leyla'yı bale dersine götürdüm. O dersteyken, haftalardır beraber kapı önünde yarenlik ettiğimiz, geçen sene Hong Kong'dan buraya taşınan akademisyen bir anne arkadaşımla kahve içiyorduk. Her ikimizin de gündeminde ilkokul seçimi ve Hollanda'daki eğitim sistemini anlamak olduğundan bu konudaki düşüncelerimizi, beklentilerimizi paylaşmaya başladık. Buraya çocuğunun çocukluğunu yaşamasını istediği için geldiğini söyleyince açıkçası tam anlamadım ve nedenini sordum. Şöyle bir örnek verdi; kızı 20 aylıkken kreşe başlatmayı istediklerinde kızını mülakata almışlar, sorular sorup becerilerini test etmişler. Ve çok küçük yaştan itibaren katı bir eğitim sistemi ve sınavlarla ve çok yoğun rekabetle dolu bir düzen olduğunu anlattı.  Kreş sınavına şaşırsam da genel olarak -maalesef- anlattıkları tanıdık geldi. Hamileyken sevgili Zeynep Cansoylu bir kitap önermişti. Hollanda'ya taşınmadan evvel, burada yaşama ihtimali ve fikri bile henüz yokken okumuştum. Dünyanın En Mutlu...
Devamı