Bozburun...

"En küçük bir ses  bile sanki gök gürültüsü...
İçim kıpır kıpır;
Deniz, kıpırtısız...
İçim kıpır kıpır;
Deniz, kıpırtısız..."

Bozburun...




Geçen yaz sonu, bir dolu koşturmacanın ardından kendimizi Bozburun'a atmıştık. Bozburun, aklımda dinginliği, bozulmamışlığı ve maviliğiyle yer etti. Yaptığım en huzurlu tatildi sanırım...





"Ölmeden önce, cennete gidenlerin toplandığı yer." demişler, Bozburun için. Gerçekten öyle!

Sakinliği, ferahlığı, bakir koyları ve leziz Ege yemekleriyle kalbimi fethetti.
Hani, "Nasıl bir yerde yaşamak istersin?" diye sorsalar, buranın bütün özelliklerini sıralardım sanırım :)

Parmak arası terlikler, saçlarımda tuzlu sular, denizdeki en ufak dalgayı duyabileceğimiz bir sükunet; mavinin her tonu, yeşilin gölgesi, dünyanın en güzel gündoğumlarından biri, enfes bir günbatımı... Bozburun'daki günlerimi bunlar özetliyor, en çok.


Karia' Bel...


Biz, Bozburun'da karadan ulaşımı olmayan, yalnızca tekneyle ulaşılan şahane bir otelde kaldık. Karia Bel' Otel , yurtiçi ve yurtdışında kaldığım oteller arasında en iyilerin başında; hatta orada hissettiğim sakinlik ve huzurun etkisiyle, bana göre en iyisi:) Otel değil aslında benim için vaktimiz ve imkanımız oldukça her yıl, her mevsim gitmek istediğim bir köşe.




Odamızın kocaman bir balkonu ve şahane bir manzarası vardı; sabahın erken vakti, akşam üstü, gece... hepsinin tadı damağımda. Bir de yemekleri lezizdi; şimdi bile hatırladıkça yola düşüp oteldeki akşam yemeğine yetişesim geliyor;)

Manzaranın, yemeğin ve güleryüzlü insanların dışında beni en çok etkileyen koyun sakinliği ve denizin güzelliği oldu. Denizin rengiyle, suyun güzelliğiyle mest oldum!

Hele bir gün, otel civarındaki balıkçılardan küçük bir motor -böyle balıkçı teknesi gibi bir şey- kiralayıp civar koylarda biraz gezindik. Allah'ım o nasıl güzel bir şeydi ya! :)

Aklımızda olan, planladığımız bir şey değildi. Daha evvel hiçbir tecrübesi olmayan sevgili "Ben kullanırım ya" dedi; çıktık yola. Ben başta çok söylendim, korktum, panik yaptım. Araştırsaydık, şunu da sorsaydık, acaba şöyle miydi... derken ilk koyda birkaç kulaç atana dek bayağı gergindim. Sonra geçti, sakinleştim ve enfes vakit geçirdik! Gözümüze kestirdiğimiz yerde çapa attık, denize atladık, insansız köşelerin ve doğanın tadını çıkardık.

                                                 Bizim ufak balıkçı teknemiz... Akvaryum gibi değil mi?


Bu minik tekne gezintisi bana iyi bir ders verdi! Hayatın güzel sürprizlerine izin vermek lazım. Ben orada dur dediğimde Cemal "Peki." deyip tekneyi kiralamaktan vazgeçseydi böyle şahane bir günümüz, hatırladıkça yüzümü güldüren bir anımız olmayacaktı.

Kontrol, sorgulama veya endişe bir yere kadar; bırak hikaye aksın, hayat sana güzel an'lar yaşatsın! Bu sözler, kendime;)

Böyle, bir akşam vakti, yine Bozburun düştü aklıma. Bülent Ortaçgil'in şarkısını dinledim, defalarca.  Ki ortaçgil de fena halde Bozburunlu aslında.

Şu cümleleri yazarken de arkada Bülent Ortaçgil'in Ceylan Ertem'le düet yaptığı kayıt çalıyor:)

Aslında bir gezi yazısı yazayım, tavsiyeler falan sıralayayım istemiştim ama olmadı. Zaten bence Bozburun için tavsiyeye falan da hacet yok. Gidin. Sadece Bozburun'a gidin...

Ben, daha güzel ne diyeyim! ;)









Yorumlar

  1. .30 Ağustos 2017 05:59

    Yazılarının çoğunu okudum yazma konusunda gerçekten iyisin ve devam etmelisin :) sen de benim bloguma göz atar mısın🙆

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İki Yıl

Resim
 Bir hafta sonra 2 yıl geçmiş olacak bu bloga son yazdığım yazının üstünden.  2 koca yıl. Şimdi böyle yazınca nasıl geçtiğini anlamadığım; bir dolu şey yaşadığım, hem çok uzun hem çok kısa bir zaman dilimi...  Yeni bir ülkede yeni bir hayat kurmak, annelik, yeni bir kariyer, bir dolu zorluk ve çokça yenilikle geçen günler, haftalar ve -vay be- yıllar... Şöyle bir bakıyorum da... Çok zor-muş be! Pandemi, sonra hamilelik, derken annelik ve üstüne gelen göçmenlikle beraber hayatımın nasıl ve ne kadar değiştiğine inanamıyorum. Özellikle annelik ve göçmenlik, iki büyük kimlik dönüşümü. Ve benim hikayemde ikisi çok peş peşe, iç içe geldi. Afalladım, zorlandım, çuvalladım! Özellikle başka bir ülkede desteksiz olarak bir çocuğa bakım vermek... Bunun üstüne sabahlara kadar konuşmak isterim. Yaşamayan anlamaz, yaşayanlara da tek tek sarılabilirim💚 Bir yandan kendi ebeveynlik, annelik yolumu özgürce yürüdüğüm olağanüstü bir deneyim, bu. Her şeyi çekirdek ailece yaptığımız, beraber...
Devamı

Çocukluk

Resim
Bu sabah Leyla'yı bale dersine götürdüm. O dersteyken, haftalardır beraber kapı önünde yarenlik ettiğimiz, geçen sene Hong Kong'dan buraya taşınan akademisyen bir anne arkadaşımla kahve içiyorduk. Her ikimizin de gündeminde ilkokul seçimi ve Hollanda'daki eğitim sistemini anlamak olduğundan bu konudaki düşüncelerimizi, beklentilerimizi paylaşmaya başladık. Buraya çocuğunun çocukluğunu yaşamasını istediği için geldiğini söyleyince açıkçası tam anlamadım ve nedenini sordum. Şöyle bir örnek verdi; kızı 20 aylıkken kreşe başlatmayı istediklerinde kızını mülakata almışlar, sorular sorup becerilerini test etmişler. Ve çok küçük yaştan itibaren katı bir eğitim sistemi ve sınavlarla ve çok yoğun rekabetle dolu bir düzen olduğunu anlattı.  Kreş sınavına şaşırsam da genel olarak -maalesef- anlattıkları tanıdık geldi. Hamileyken sevgili Zeynep Cansoylu bir kitap önermişti. Hollanda'ya taşınmadan evvel, burada yaşama ihtimali ve fikri bile henüz yokken okumuştum. Dünyanın En Mutlu...
Devamı

Osman ve Yeniden Kitap Kulübü

Resim
 Pandemi başladıktan sonra hayatım ve gündemim çok değişti. Sürekli haberleri, canlı yayınları, açıklamaları takip eder; hasta sayılarına, grafiklere, dünyada ve memlekette olup bitene çılgınca kafa yorar oldum. Evden çalışma, hayatın değişen ritmi, ne olup bittiğini anlamaya çalışma derken okumak hayatımda daha az yer kaplar oldu. Canım okumak istemedi. Aylarca hiç kitap okumadım. Edebiyat ve kurmacadan özellikle kaçtım sanki. Sonra hasta oldum. Yine gündemim ve hayatımın ritmi değişti. İyileşme sürecinde internetten birkaç kitap sipariş ettim. Daha evvel kitaplarını okuduğum, sevdiğim yazar Ayfer Tunç 'un yeni kitabı Osman da sepetteydi. Siparişlerim gelince niyeyse ilk onu aldım elime. İyi ki öyle yapmışım! Osman'ı bir solukta, içer gibi, hikâyenin içinde akarak okudum. Aylar sonra, yoğun bir iştahla kitap okuyordum. Sabah erken saatlerde, gece yarılarında mumlar yakıp ve çok sevdiğim yeşil koltukta oturup Osman'ın hayatı içinde dolandım. Birkaç günde bitti. Osman'ı...
Devamı