Slow Down...

Denizden çıktım. Saçlarım ıslak. Deniz tuzu, güneş kremi ve yaz kokusu var havada.
Beyaz bir tişört giydim.
Öyle, ferah ve dingin hissediyorum ki şu an...

Bozburun'dayım. En çok sevdiğim köşelerden birinde. Daha evvel de yazmıştım. Ne zaman soluklanmak istesem, kendimi resetlemeye ihtiyaç duysam buraya kaçmak istiyorum. O kadar iyi geliyor ki Bozburun bana... Dinleniyorum, duruyorum, kendi sesimi dinleyip yenilendiğimi hissediyorum.

Yine çok koştuğum bir dönemi geride bıraktım. Bir dolu şey vardı yapılacak, dolu dolu bir takvimle ve hep yetişmeye çalışarak geçti bu yılın ilk yarısı. Çok güzel şeyler oldu, güzel olmadığını düşündüğüm şeyler de oldu, epeyce doluydu:)

Dün, benim için 2019'un en güzel günlerinden biriydi. Co-active koçluk eğitimini tamamlayıp sertifikamı aldım!:)

Uzun uzun anlatmak istiyorum bu yolculuğumu. Şu an yalnızca keyfini çıkarıyorum; kendim için şahane bir şey yapmış olmanın, ufkumu ve kalbimi açan bir deneyim yaşamış olmanın ve çok emek verdiğim eğitimi tamamlamanın! ;)

Bu sabah kahvesini hava yeni yeni aydınlanıyorken havalanında içtim, uçtum, yollara düştüm.

Şimdi Bozburun'dayım.
Yorgun ve huzurluyum.

Duruyorum.

Güneş, deniz, kuş sesleri başımı döndürüyor. Fonda Imany-Slow Down çalıyor. Tekrar tekrar dinliyorum...

Yavaşlıyorum.
Duruyorum.
Hissediyorum.
Işığı ve ışıltıyı duyumsuyorum.


Anlatacağım, paylaşacağım, yazacağım; biliyorum.





Yer: Bozburun, Taşlıca, 48700 Marmaris/Muğla, Türkiye

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ev...

Resim
 7 Ekimdi, İstanbul'daki evimizi kapattık. O evden, eşyalar kolilenirken kucağımda Leyla ile çıktım. Çok ağladım. Aynur'un evine vardığımda ağlamaktan ve bütün hazırlık sürecinin yorgunluğunun bir anda üstüme çullanmasından belki kolum kanadım kırılmış gibiydi. Aynur bizi kapıda karşıladı, eşyalarımızı taşıdı, bana sarıldı, Leyla'yı aldı doyurdu, bana sıcak bişiler hazırladı. O gün Aynur'un o sarıp sarmalayışı, dermanım yokken uzanan eli olmasaydı, ne yapardım bilmiyorum.  O gün o evi kapatmanın anısı öyle ağır ki zihnimde... Neredeyse iki ay olmak üzere... Biz bu süreçte Aynur'un evinde, ailelerimizin yanında, öğretmenevinde, otelde kaldık. Şehirler, odalar, yataklar... değiştirdik. Düzenler kurup bozduk. Her şeye hızlı çözümler bulduk. Leyla'yla uçağa bindik, ülke değiştirdik. Şimdi Amsterdam'dayız. Bir aydır, otelde kalıyoruz. Birkaç bavul ile geldiğimiz şehirde her şeyin sadece yetecek kadar olduğu bir düzende, 40 m2de yaşıyoruz. Odamız kanala bakıyor, k
Devamı

İki Yıl

Resim
 Bir hafta sonra 2 yıl geçmiş olacak bu bloga son yazdığım yazının üstünden.  2 koca yıl. Şimdi böyle yazınca nasıl geçtiğini anlamadığım; bir dolu şey yaşadığım, hem çok uzun hem çok kısa bir zaman dilimi...  Yeni bir ülkede yeni bir hayat kurmak, annelik, yeni bir kariyer, bir dolu zorluk ve çokça yenilikle geçen günler, haftalar ve -vay be- yıllar... Şöyle bir bakıyorum da... Çok zor-muş be! Pandemi, sonra hamilelik, derken annelik ve üstüne gelen göçmenlikle beraber hayatımın nasıl ve ne kadar değiştiğine inanamıyorum. Özellikle annelik ve göçmenlik, iki büyük kimlik dönüşümü. Ve benim hikayemde ikisi çok peş peşe, iç içe geldi. Afalladım, zorlandım, çuvalladım! Özellikle başka bir ülkede desteksiz olarak bir çocuğa bakım vermek... Bunun üstüne sabahlara kadar konuşmak isterim. Yaşamayan anlamaz, yaşayanlara da tek tek sarılabilirim💚 Bir yandan kendi ebeveynlik, annelik yolumu özgürce yürüdüğüm olağanüstü bir deneyim, bu. Her şeyi çekirdek ailece yaptığımız, beraber büyüdüğümüz b
Devamı

Osman ve Yeniden Kitap Kulübü

Resim
 Pandemi başladıktan sonra hayatım ve gündemim çok değişti. Sürekli haberleri, canlı yayınları, açıklamaları takip eder; hasta sayılarına, grafiklere, dünyada ve memlekette olup bitene çılgınca kafa yorar oldum. Evden çalışma, hayatın değişen ritmi, ne olup bittiğini anlamaya çalışma derken okumak hayatımda daha az yer kaplar oldu. Canım okumak istemedi. Aylarca hiç kitap okumadım. Edebiyat ve kurmacadan özellikle kaçtım sanki. Sonra hasta oldum. Yine gündemim ve hayatımın ritmi değişti. İyileşme sürecinde internetten birkaç kitap sipariş ettim. Daha evvel kitaplarını okuduğum, sevdiğim yazar Ayfer Tunç 'un yeni kitabı Osman da sepetteydi. Siparişlerim gelince niyeyse ilk onu aldım elime. İyi ki öyle yapmışım! Osman'ı bir solukta, içer gibi, hikâyenin içinde akarak okudum. Aylar sonra, yoğun bir iştahla kitap okuyordum. Sabah erken saatlerde, gece yarılarında mumlar yakıp ve çok sevdiğim yeşil koltukta oturup Osman'ın hayatı içinde dolandım. Birkaç günde bitti. Osman'ı
Devamı