Annelik ve Ritüeller Çemberi

18 Haziran 2021, Cuma sabahı öğrenmiştim hamile olduğumu. Elimde çift çizgi test, yeşil koltuğa oturup ağlamıştım. O kadar şaşkın ve ne yapacağımı bilemez haldeydim ki yarım saat içinde hastaneye koşmuştum.

19 Haziran sabahı ise oturmuş kahvemi içerken hüngür hüngür ağlıyordum. Her şey henüz çok yeniyken ve doktorumun söylediği olumsuz hiçbir şey olmamasına rağmen sağlıklı bir hamilelik geçirememekten ve bedenimin bu sürece hazır olmadığından, kendimi buna hiç hazırlamadığımdan endişe ediyordum. Ve deli gibi kendimi suçluyordum! Hani annelikte hissedilen suçluluk diye bir şey varsa eğer, bende o an başlamıştı ilk. Ağlaya ağlaya, sevgili arkadaşım Merve Onay'ın bana gönderdiği kartlar arasından hamileliğimin ve anneliğimin niyetiyle bir kart seçtim.

,


"I always do the best I can." yazıyordu. Her zaman elimden gelenin en iyisini yaparım. Bir posta da bu cümleye ağlayıp dedim ki bu sana bir mesaj kızım, elinden gelenin en iyisini yap, yeter. Ve annelik sürecimde, o hamileliğimin ilk günlerinden başlayarak hep bu cümleyi hatırlamaya, kendime hatırlatmaya çalıştım; bu cümleye çokça yaslandım.

Daha bugün öğleden sonra, Leyla okuldan gelmiş ve Cemal iş için dışarı çıkmak zorunda kalmışken ve ben evden çalışırken, bir toplantıya katılmak için televizyonda çizgi film açıp Leyla'yı karşısına oturttum. Kafamın içinde şu yaşa kadar ekran öcü, çocuğa aktivite gerek, zart yapmayın zurt yapın mutlaka..vs diyen sesler anlık belirince bir nefes alıp yine bu kartı hatırladım! Dedim ki kendime, şu an yapabileceğinin en iyisi bu; taktım kulaklığımı toplantıya odaklandım.



Sonra, akşam yemeğini hazırladım, yemek yedik, sofrayı topladım ve telaşla bilgisayar başına oturdum. Sevgili Merve'nin Annelik ve Ritüeller çemberi buluşması vardı!

Adaşım, canım arkadaşım ve tanıştığım için çok şanslı hissettiğim Merve... Öyle güzel bir alan açtı ki. Ritüellerden, annelik yolculuğumuzdaki ihtiyaçlarımızdan ve deneyimlerimizden konuştuk. Paylaştık; birbirimizi duyduk, gördük ve hissettik.

"Annelik çok yalnız bir yer." demişti bir arkadaşım.  Benim annelik deneyimim ve annelik halim de tam öyle işte; yalnız ve yorgun...

Böyle bir çember ve görülmek ve duyulmak çok iyi hissettirdi! 💖

Ve Merve'nin anlattığı annelik ritüelleri... Bir sene sonra isim verilen anneler, annelere yapılan şifalandırmalar, onurlandırmalar... Öyle içime dokundu ki... Annelikte, her birimizin o sırtımızı sıvazlayan ellere, ağrıyan başımıza omuz olacaklara , helal be ne güzel anne oldun sen diyecek seslere ihtiyacımız var!

Dilerim hepimiz, her ihtiyaç duyduğumuzda böyle sarılıp sarmalanacağımız ve görülüp duyulacağımız çemberler buluruz kendimize! 

Hepimiz birbirimize köy olabilelim istiyorum.

Ve

Annelere... Çalışan annelere... Orda bir yerde zorlanan annelere... Anne olmayı dileyenlere.... Göçmen annelere... Bir çocuğa desteksiz bakım verenlere... Yalnız hisseden annelere... Sarılmak istiyorum.

Her ne yaşıyorsanız, bilin ki, yalnız değilsiniz💛

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ev...

Resim
 7 Ekimdi, İstanbul'daki evimizi kapattık. O evden, eşyalar kolilenirken kucağımda Leyla ile çıktım. Çok ağladım. Aynur'un evine vardığımda ağlamaktan ve bütün hazırlık sürecinin yorgunluğunun bir anda üstüme çullanmasından belki kolum kanadım kırılmış gibiydi. Aynur bizi kapıda karşıladı, eşyalarımızı taşıdı, bana sarıldı, Leyla'yı aldı doyurdu, bana sıcak bişiler hazırladı. O gün Aynur'un o sarıp sarmalayışı, dermanım yokken uzanan eli olmasaydı, ne yapardım bilmiyorum.  O gün o evi kapatmanın anısı öyle ağır ki zihnimde... Neredeyse iki ay olmak üzere... Biz bu süreçte Aynur'un evinde, ailelerimizin yanında, öğretmenevinde, otelde kaldık. Şehirler, odalar, yataklar... değiştirdik. Düzenler kurup bozduk. Her şeye hızlı çözümler bulduk. Leyla'yla uçağa bindik, ülke değiştirdik. Şimdi Amsterdam'dayız. Bir aydır, otelde kalıyoruz. Birkaç bavul ile geldiğimiz şehirde her şeyin sadece yetecek kadar olduğu bir düzende, 40 m2de yaşıyoruz. Odamız kanala bakıyor, k
Devamı

İki Yıl

Resim
 Bir hafta sonra 2 yıl geçmiş olacak bu bloga son yazdığım yazının üstünden.  2 koca yıl. Şimdi böyle yazınca nasıl geçtiğini anlamadığım; bir dolu şey yaşadığım, hem çok uzun hem çok kısa bir zaman dilimi...  Yeni bir ülkede yeni bir hayat kurmak, annelik, yeni bir kariyer, bir dolu zorluk ve çokça yenilikle geçen günler, haftalar ve -vay be- yıllar... Şöyle bir bakıyorum da... Çok zor-muş be! Pandemi, sonra hamilelik, derken annelik ve üstüne gelen göçmenlikle beraber hayatımın nasıl ve ne kadar değiştiğine inanamıyorum. Özellikle annelik ve göçmenlik, iki büyük kimlik dönüşümü. Ve benim hikayemde ikisi çok peş peşe, iç içe geldi. Afalladım, zorlandım, çuvalladım! Özellikle başka bir ülkede desteksiz olarak bir çocuğa bakım vermek... Bunun üstüne sabahlara kadar konuşmak isterim. Yaşamayan anlamaz, yaşayanlara da tek tek sarılabilirim💚 Bir yandan kendi ebeveynlik, annelik yolumu özgürce yürüdüğüm olağanüstü bir deneyim, bu. Her şeyi çekirdek ailece yaptığımız, beraber büyüdüğümüz b
Devamı

Osman ve Yeniden Kitap Kulübü

Resim
 Pandemi başladıktan sonra hayatım ve gündemim çok değişti. Sürekli haberleri, canlı yayınları, açıklamaları takip eder; hasta sayılarına, grafiklere, dünyada ve memlekette olup bitene çılgınca kafa yorar oldum. Evden çalışma, hayatın değişen ritmi, ne olup bittiğini anlamaya çalışma derken okumak hayatımda daha az yer kaplar oldu. Canım okumak istemedi. Aylarca hiç kitap okumadım. Edebiyat ve kurmacadan özellikle kaçtım sanki. Sonra hasta oldum. Yine gündemim ve hayatımın ritmi değişti. İyileşme sürecinde internetten birkaç kitap sipariş ettim. Daha evvel kitaplarını okuduğum, sevdiğim yazar Ayfer Tunç 'un yeni kitabı Osman da sepetteydi. Siparişlerim gelince niyeyse ilk onu aldım elime. İyi ki öyle yapmışım! Osman'ı bir solukta, içer gibi, hikâyenin içinde akarak okudum. Aylar sonra, yoğun bir iştahla kitap okuyordum. Sabah erken saatlerde, gece yarılarında mumlar yakıp ve çok sevdiğim yeşil koltukta oturup Osman'ın hayatı içinde dolandım. Birkaç günde bitti. Osman'ı
Devamı