2020

Yeni yıl ruhunu oldum olası çok sevmişimdir. Böyle bir hesap dökümü; nerede durduğunu anlama, yolunu, yönünü tekrar bir gözden geçirme vesilesi gibi geliyor. Her yıl sonu kendime kalır biraz sorgular, bazen yazar-çizer, bolca düşünürüm. Bu yıl da bir yeni yıl yazısı yazmak istemiştim aslında; ama ben yazamadan yıl bitti, 2020 son sürat başladı.

Bu sabah Ege Muga'nın blogunu okurken kendini iyileştirirken kendine sorabileceğin sorulara rastladım. Baktım bayağı cesur ve düşündürücü sorular; üstüne düşünmek istedim. hatta yazayım ben bunu dedim:) 

Soruları not edip bütün gün çantamda taşıdım. 

Şimdi, vakit geceyarısına yaklaşırken, kendime ıhlamur demledim, içine biraz karanfil attım.
Yazıyorum;)



  •  geçtiğimiz yıl kendin hakkında ne öğrendin?
Kendi iyi oluş halim için sürekli çaba sarfetmem gerektiğini öğrendim-belki de yeniden hatırladım! Koşturmacalar, to-do'lar arasında savrulduğum dönemler oldu; sonra yine, iyi ki anımsadım kendi yolumda olmanın gücünü. İyi geldi. Kendi iyi oluş halim için aktif bir katılımcı olmam gerektiğini bir kez daha derinden hissettim.
Bir de bu yılın meselesi "kabul"dü benim için. En çok bunun üstüne çalıştım! 

  •  sence kendin üzerinde hangi konuda çalışmalısın?
Ooooo... Hayatta en sevdiğim şey galiba, kendi üstüme çalışmak! :)
Kendimi durdurduğum, geri çekildiğim, içime kaçtığım vakitler oluyor. o anları çalışmak istiyorum. Böyle zamanlarda dışarıdan sevgi ve şefkat bekliyorum. bu yüzden belki de en çok özşefkat çalışmalıyım


  • kendinde en sevdiğin ve kaybetmek istemediğin yönün ne?
Kendimle meşguliyetim! Bir de güzel sofraları, dolu dolu yaşamayı ve paylaşmayı çok seviyorum:)

  • parayla ilişkin nasıl, düzeltebileceğin yanları var mı?
Kesinlikle! Çok kötüyüm o konuda. Daha evvel de yazmıştım, bayat para sevmez bir insanım. Parayla ilişkimi de gözden geçirmeliyim galiba. Biraz birikim yapsam ya da ne bileyim hesap kitap yapsam daha iyi olabilir. Ara ara girişimlerim oldu ama genel yaklaşımımı pek dönüştüremedi. Yol aldım ama daha gidecek epey mesafem var. 


  • seni en çok ne sınırlıyor?
Kendim. Dışarıdan ithal ettiğim ve benim sandığım, sorgulamadığım kalıplar. Tüm o yargılar bazen öyle bir çöküyor ki tepeme, kalakalıyorum. Her seferinde bocalıyorum. Yine de ümitliyim; bir sürüsüyle yüzleştim, elbet yine yapabilirim;)







Yorumlar

  1. Özge18 Ocak 2020 08:57

    Para konusunda koçluk benden:)) ne zaman istersen...kendine koçluk yapamayacağın yerler de olacaktı tabii ki :)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Osman ve Yeniden Kitap Kulübü

Resim
 Pandemi başladıktan sonra hayatım ve gündemim çok değişti. Sürekli haberleri, canlı yayınları, açıklamaları takip eder; hasta sayılarına, grafiklere, dünyada ve memlekette olup bitene çılgınca kafa yorar oldum. Evden çalışma, hayatın değişen ritmi, ne olup bittiğini anlamaya çalışma derken okumak hayatımda daha az yer kaplar oldu. Canım okumak istemedi. Aylarca hiç kitap okumadım. Edebiyat ve kurmacadan özellikle kaçtım sanki. Sonra hasta oldum. Yine gündemim ve hayatımın ritmi değişti. İyileşme sürecinde internetten birkaç kitap sipariş ettim. Daha evvel kitaplarını okuduğum, sevdiğim yazar Ayfer Tunç 'un yeni kitabı Osman da sepetteydi. Siparişlerim gelince niyeyse ilk onu aldım elime. İyi ki öyle yapmışım! Osman'ı bir solukta, içer gibi, hikâyenin içinde akarak okudum. Aylar sonra, yoğun bir iştahla kitap okuyordum. Sabah erken saatlerde, gece yarılarında mumlar yakıp ve çok sevdiğim yeşil koltukta oturup Osman'ın hayatı içinde dolandım. Birkaç günde bitti. Osman'ı
Devamı

Ev...

Resim
 7 Ekimdi, İstanbul'daki evimizi kapattık. O evden, eşyalar kolilenirken kucağımda Leyla ile çıktım. Çok ağladım. Aynur'un evine vardığımda ağlamaktan ve bütün hazırlık sürecinin yorgunluğunun bir anda üstüme çullanmasından belki kolum kanadım kırılmış gibiydi. Aynur bizi kapıda karşıladı, eşyalarımızı taşıdı, bana sarıldı, Leyla'yı aldı doyurdu, bana sıcak bişiler hazırladı. O gün Aynur'un o sarıp sarmalayışı, dermanım yokken uzanan eli olmasaydı, ne yapardım bilmiyorum.  O gün o evi kapatmanın anısı öyle ağır ki zihnimde... Neredeyse iki ay olmak üzere... Biz bu süreçte Aynur'un evinde, ailelerimizin yanında, öğretmenevinde, otelde kaldık. Şehirler, odalar, yataklar... değiştirdik. Düzenler kurup bozduk. Her şeye hızlı çözümler bulduk. Leyla'yla uçağa bindik, ülke değiştirdik. Şimdi Amsterdam'dayız. Bir aydır, otelde kalıyoruz. Birkaç bavul ile geldiğimiz şehirde her şeyin sadece yetecek kadar olduğu bir düzende, 40 m2de yaşıyoruz. Odamız kanala bakıyor, k
Devamı

Hafta Sonu Yeşil Bir Kaçış: Ortanca Evleri

Resim
Bu hafta sonu epeydir aklımızda olan ama birkaç kez denk getiremeyip bugüne ancak ayarlayabildiğimiz bir yere kaçtık!  İstanbul'a 2 saat kadar uzaklıkta, sakin ve yemyeşil bir yer burası! :) Ortanca Evleri Şahane bir bahçeye açılan üç küçük ahşap kulübe var. Bu kulübelerden birinde konaklayacağız bu akşam. Bu akşamki evimiz:) Şu yaşımda en çok ihtiyaç duyduğum şey, doğada vakit geçirmek, yeşile bakmak ve kendimi doğal olanın akışına bırakmak oluyor. O yüzden böyle kaçış noktalarını çok seviyorum! Ortanca Evleri ' ne geleli birkaç saat oldu aslında; ama buraya bayıldım! :) Burası aslında Nihal-Faruk Demireli çiftinin evleriymiş . Zaman içinde misafirlerini ağırlamak için üç ahşap kulübe yapmışlar; sonrasında da rezervasyonla konaklama hizmeti sunmaya başlamışlar. En fazla altı kişiyi ağırlayabilen, sanırım büyümeye de pek niyeti olmayan, küçük ve butik bir alan anlayacağınız. Reklamına, duyurusuna hiç denk gelmedim ben; daha çok deneyim
Devamı