içimden geldigi gibi...

 Dün akşam epeydir merak ettiğim bir filmi seyrettim. Nightbitch ... Aylar evvel izlediğim trailerından anneliğe dair konuşulmayanı anlatacağını düşünüp izleme listeme eklemiştim. Gerçekten de beklediğim gibi anneliğin çok da anlatılmayan vahşi ve -filmde geçen tabiriyle- acımasız yönünü gösteriyor. Filmde hoşuma giden detaylardan biri karakterlerin isimsiz olmasıydı. Anne, baba ve çocuk vardı. En çok da anne. Annenin annelik sonrası hayatının nasıl keskin bir biçimde dönüştüğü, bu dönüşümünde toplumun ve diğer insanların rolü, bütün değişikliklerle bahsetmeye çalışırken kadının yaşadığı zorlanmalar ve tabiri caizse çöküş... Neyin uğruna nelerden vazgeçtiğinin hiç görülmemesi ve o ' ben hallediyorum' dedikçe ve belki de kendini de buna ikna etmeye çalışırken, yalnız kalması... Çok gerçek! Çok... Filmin bir diğer güzelliği de bu aşırı gerçek ve acımasız hikayenin büyülü gerçeklik sosuyla lezzetlendirilmiş olması! Doğum ve anneliğin vahşi doğasını, bir köpek metaforu üstünden an...

Bu blogun ilk yazısını 2009'da yazmışım. Tam 15 yıl önce! 15 yıl... Böyle dönüp sayınca, o kadar çok, o kadar uzak ve aslında dün gibi geliyor ki... 15 yıl önce... Boğaziçi'nde öğrenciymişim daha... Ve şöyle yazmışım ilk yazımda : İ çimden sözcükler geçiyor; ben anlamaya çabalıyor, yüksek sesle söylersem ya da kağıtlara hapsedersem daha iyi anlarım sanıyorum. Benimki böyle bir heves ...   Düşününce bu 15 yılda en çok hevesimi kaybettim galiba. Özellikle son birkaç yıldır bunu çok hissediyor, üstüne düşünüyorum. Pek çok şeye karşı eski iştahım, hevesim yok. Bir şeyler yapmaya, paylaşmaya, anlatmaya... Yeni yıl, geçen yıllar, neler yapmışım ya derken eski yazılara bakmaya başladım ve ordan oraya atlarken ' ne hevesliymişim' dedim. Yaptıklarım, anlatmaya ve paylaşmaya olan açıklığım şaşırttı. 15 yılda giderek içime kapanmış gibi hissediyorum.                                         ...