Yeni Bir Yıl...

Bu blogun ilk yazısını 2009'da yazmışım. Tam 15 yıl önce!
15 yıl...
Böyle dönüp sayınca, o kadar çok, o kadar uzak ve aslında dün gibi geliyor ki...
15 yıl önce... Boğaziçi'nde öğrenciymişim daha... Ve şöyle yazmışım ilk yazımda:


İçimden sözcükler geçiyor; ben anlamaya çabalıyor, yüksek sesle söylersem ya da kağıtlara hapsedersem daha iyi anlarım sanıyorum.

Benimki böyle bir heves... 

Düşününce bu 15 yılda en çok hevesimi kaybettim galiba. Özellikle son birkaç yıldır bunu çok hissediyor, üstüne düşünüyorum. Pek çok şeye karşı eski iştahım, hevesim yok. Bir şeyler yapmaya, paylaşmaya, anlatmaya... Yeni yıl, geçen yıllar, neler yapmışım ya derken eski yazılara bakmaya başladım ve ordan oraya atlarken 'ne hevesliymişim' dedim. Yaptıklarım, anlatmaya ve paylaşmaya olan açıklığım şaşırttı.

15 yılda giderek içime kapanmış gibi hissediyorum.


                                            

Böyle bir giriş yapınca biraz karamsar oldu belki ama aslında değil. Karamsar ya da iyimser değil bu cümleler. Olanı olduğu gibi görmek gibi... 15 yılda, doğal olarak, değiştim, dönüştüm. Bir şeyler ekledim kendime, hayatıma; bir şeyleri kaybettim. Herkes gibi... 15 yıl yaşamış ve yaşlanmış herkes gibi ;)

Son 3 yılım ise, annelik ve göçmenlikle daha da dönüştürücüydü. Ve çok zordu.Öyle böyle değil...

Şimdi yeni yıl enerjisi varken, bir hesaplaşma ve yeni heveslere odaklanma zamanıyken iki cümle dönüyor kafamda. 2024 yılının özeti, yıkılmadım ama ayakta da değilim, olurdu.

2025 için ise gelsin, bildiği gibi gelsin, derim.

E zaten geldi bile... Yeni bir yıl... Hoş geldi :)





Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İki Yıl

Resim
 Bir hafta sonra 2 yıl geçmiş olacak bu bloga son yazdığım yazının üstünden.  2 koca yıl. Şimdi böyle yazınca nasıl geçtiğini anlamadığım; bir dolu şey yaşadığım, hem çok uzun hem çok kısa bir zaman dilimi...  Yeni bir ülkede yeni bir hayat kurmak, annelik, yeni bir kariyer, bir dolu zorluk ve çokça yenilikle geçen günler, haftalar ve -vay be- yıllar... Şöyle bir bakıyorum da... Çok zor-muş be! Pandemi, sonra hamilelik, derken annelik ve üstüne gelen göçmenlikle beraber hayatımın nasıl ve ne kadar değiştiğine inanamıyorum. Özellikle annelik ve göçmenlik, iki büyük kimlik dönüşümü. Ve benim hikayemde ikisi çok peş peşe, iç içe geldi. Afalladım, zorlandım, çuvalladım! Özellikle başka bir ülkede desteksiz olarak bir çocuğa bakım vermek... Bunun üstüne sabahlara kadar konuşmak isterim. Yaşamayan anlamaz, yaşayanlara da tek tek sarılabilirim💚 Bir yandan kendi ebeveynlik, annelik yolumu özgürce yürüdüğüm olağanüstü bir deneyim, bu. Her şeyi çekirdek ailece yaptığımız, beraber...
Devamı

Çocukluk

Resim
Bu sabah Leyla'yı bale dersine götürdüm. O dersteyken, haftalardır beraber kapı önünde yarenlik ettiğimiz, geçen sene Hong Kong'dan buraya taşınan akademisyen bir anne arkadaşımla kahve içiyorduk. Her ikimizin de gündeminde ilkokul seçimi ve Hollanda'daki eğitim sistemini anlamak olduğundan bu konudaki düşüncelerimizi, beklentilerimizi paylaşmaya başladık. Buraya çocuğunun çocukluğunu yaşamasını istediği için geldiğini söyleyince açıkçası tam anlamadım ve nedenini sordum. Şöyle bir örnek verdi; kızı 20 aylıkken kreşe başlatmayı istediklerinde kızını mülakata almışlar, sorular sorup becerilerini test etmişler. Ve çok küçük yaştan itibaren katı bir eğitim sistemi ve sınavlarla ve çok yoğun rekabetle dolu bir düzen olduğunu anlattı.  Kreş sınavına şaşırsam da genel olarak -maalesef- anlattıkları tanıdık geldi. Hamileyken sevgili Zeynep Cansoylu bir kitap önermişti. Hollanda'ya taşınmadan evvel, burada yaşama ihtimali ve fikri bile henüz yokken okumuştum. Dünyanın En Mutlu...
Devamı

Osman ve Yeniden Kitap Kulübü

Resim
 Pandemi başladıktan sonra hayatım ve gündemim çok değişti. Sürekli haberleri, canlı yayınları, açıklamaları takip eder; hasta sayılarına, grafiklere, dünyada ve memlekette olup bitene çılgınca kafa yorar oldum. Evden çalışma, hayatın değişen ritmi, ne olup bittiğini anlamaya çalışma derken okumak hayatımda daha az yer kaplar oldu. Canım okumak istemedi. Aylarca hiç kitap okumadım. Edebiyat ve kurmacadan özellikle kaçtım sanki. Sonra hasta oldum. Yine gündemim ve hayatımın ritmi değişti. İyileşme sürecinde internetten birkaç kitap sipariş ettim. Daha evvel kitaplarını okuduğum, sevdiğim yazar Ayfer Tunç 'un yeni kitabı Osman da sepetteydi. Siparişlerim gelince niyeyse ilk onu aldım elime. İyi ki öyle yapmışım! Osman'ı bir solukta, içer gibi, hikâyenin içinde akarak okudum. Aylar sonra, yoğun bir iştahla kitap okuyordum. Sabah erken saatlerde, gece yarılarında mumlar yakıp ve çok sevdiğim yeşil koltukta oturup Osman'ın hayatı içinde dolandım. Birkaç günde bitti. Osman'ı...
Devamı