Nightbitch

 Dün akşam epeydir merak ettiğim bir filmi seyrettim.

Nightbitch...

Aylar evvel izlediğim trailerından anneliğe dair konuşulmayanı anlatacağını düşünüp izleme listeme eklemiştim. Gerçekten de beklediğim gibi anneliğin çok da anlatılmayan vahşi ve -filmde geçen tabiriyle- acımasız yönünü gösteriyor.

Filmde hoşuma giden detaylardan biri karakterlerin isimsiz olmasıydı. Anne, baba ve çocuk vardı.

En çok da anne. Annenin annelik sonrası hayatının nasıl keskin bir biçimde dönüştüğü, bu dönüşümünde toplumun ve diğer insanların rolü, bütün değişikliklerle bahsetmeye çalışırken kadının yaşadığı zorlanmalar ve tabiri caizse çöküş... Neyin uğruna nelerden vazgeçtiğinin hiç görülmemesi ve o 'ben hallediyorum' dedikçe ve belki de kendini de buna ikna etmeye çalışırken, yalnız kalması...

Çok gerçek! Çok...



Filmin bir diğer güzelliği de bu aşırı gerçek ve acımasız hikayenin büyülü gerçeklik sosuyla lezzetlendirilmiş olması! Doğum ve anneliğin vahşi doğasını, bir köpek metaforu üstünden anlatmasını çok beğendim. Ki bazı sahneleri izlemeyi zorlaştırdığını söyleyebilirim. 

Kadının annelik sonrası bedeniyle kurduğu ilişki, vahşileşmesini anlatmanın etkileyici bir yolu olmuş.

O vahşi köpek metaforu ve kadının dönüştüğünün sanrılarını görmesi, kişisel hikayemde bir yere karşılık geldi sanki. Aklıma doğum sonrası, hastanede ilk emzirdiğim an geldi. Çok vahşi, hayvansı, garip bir hal içinde hissetmiştim. 

Filmde birkaç sahneden özellikle çok etkilendim. Eski arkadaşlarıyla buluştuğu yemek sahnesi, orda yeni kimliğiyle var olamaması ve görülmemesi, duyulmaması o kadar gerçekti ki izlerken içim sıkıştı...

Çocuğunu uyutmaya çalıştığı sahne, sonra açılıştaki birbirini tekrarlayan günler, market sahnesi... İzlerken çok tanıdık an'lar ve hisler buldum.

Bir de Amy Adams, o nasıl bir oynamaktır ya! Resmen döktürmüş. O kadar sahici ve güçlü oynamış ki... İzlerken ayrı bir seyir zevki veriyor :)

Ben iyi ki seyretmişim hissiyle bitirdim filmi. İyi ki anneliğin o çok da konuşulmayan tarafını anlatmış. Bence hep beraber bu seslere kulak verelim! Anne arkadaşlarıma özellikle öneririm seyretmelerini.


Seyrederseniz yazın bana, üstüne konuşalım olur mu? ;)

Bir de filmde de dediği gibi, neşemizde ısrar edelim :)




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İki Yıl

Resim
 Bir hafta sonra 2 yıl geçmiş olacak bu bloga son yazdığım yazının üstünden.  2 koca yıl. Şimdi böyle yazınca nasıl geçtiğini anlamadığım; bir dolu şey yaşadığım, hem çok uzun hem çok kısa bir zaman dilimi...  Yeni bir ülkede yeni bir hayat kurmak, annelik, yeni bir kariyer, bir dolu zorluk ve çokça yenilikle geçen günler, haftalar ve -vay be- yıllar... Şöyle bir bakıyorum da... Çok zor-muş be! Pandemi, sonra hamilelik, derken annelik ve üstüne gelen göçmenlikle beraber hayatımın nasıl ve ne kadar değiştiğine inanamıyorum. Özellikle annelik ve göçmenlik, iki büyük kimlik dönüşümü. Ve benim hikayemde ikisi çok peş peşe, iç içe geldi. Afalladım, zorlandım, çuvalladım! Özellikle başka bir ülkede desteksiz olarak bir çocuğa bakım vermek... Bunun üstüne sabahlara kadar konuşmak isterim. Yaşamayan anlamaz, yaşayanlara da tek tek sarılabilirim💚 Bir yandan kendi ebeveynlik, annelik yolumu özgürce yürüdüğüm olağanüstü bir deneyim, bu. Her şeyi çekirdek ailece yaptığımız, beraber...
Devamı

Çocukluk

Resim
Bu sabah Leyla'yı bale dersine götürdüm. O dersteyken, haftalardır beraber kapı önünde yarenlik ettiğimiz, geçen sene Hong Kong'dan buraya taşınan akademisyen bir anne arkadaşımla kahve içiyorduk. Her ikimizin de gündeminde ilkokul seçimi ve Hollanda'daki eğitim sistemini anlamak olduğundan bu konudaki düşüncelerimizi, beklentilerimizi paylaşmaya başladık. Buraya çocuğunun çocukluğunu yaşamasını istediği için geldiğini söyleyince açıkçası tam anlamadım ve nedenini sordum. Şöyle bir örnek verdi; kızı 20 aylıkken kreşe başlatmayı istediklerinde kızını mülakata almışlar, sorular sorup becerilerini test etmişler. Ve çok küçük yaştan itibaren katı bir eğitim sistemi ve sınavlarla ve çok yoğun rekabetle dolu bir düzen olduğunu anlattı.  Kreş sınavına şaşırsam da genel olarak -maalesef- anlattıkları tanıdık geldi. Hamileyken sevgili Zeynep Cansoylu bir kitap önermişti. Hollanda'ya taşınmadan evvel, burada yaşama ihtimali ve fikri bile henüz yokken okumuştum. Dünyanın En Mutlu...
Devamı

Osman ve Yeniden Kitap Kulübü

Resim
 Pandemi başladıktan sonra hayatım ve gündemim çok değişti. Sürekli haberleri, canlı yayınları, açıklamaları takip eder; hasta sayılarına, grafiklere, dünyada ve memlekette olup bitene çılgınca kafa yorar oldum. Evden çalışma, hayatın değişen ritmi, ne olup bittiğini anlamaya çalışma derken okumak hayatımda daha az yer kaplar oldu. Canım okumak istemedi. Aylarca hiç kitap okumadım. Edebiyat ve kurmacadan özellikle kaçtım sanki. Sonra hasta oldum. Yine gündemim ve hayatımın ritmi değişti. İyileşme sürecinde internetten birkaç kitap sipariş ettim. Daha evvel kitaplarını okuduğum, sevdiğim yazar Ayfer Tunç 'un yeni kitabı Osman da sepetteydi. Siparişlerim gelince niyeyse ilk onu aldım elime. İyi ki öyle yapmışım! Osman'ı bir solukta, içer gibi, hikâyenin içinde akarak okudum. Aylar sonra, yoğun bir iştahla kitap okuyordum. Sabah erken saatlerde, gece yarılarında mumlar yakıp ve çok sevdiğim yeşil koltukta oturup Osman'ın hayatı içinde dolandım. Birkaç günde bitti. Osman'ı...
Devamı