Cümle Kapısı
Küçüklüğümden beri o şehirden bu şehre dolandığımdan olsa gerek, uzun yolculuklardan sıkılır olmuştum birkaç senedir. Haliyle otobüs yolculuklarının keyfini çıkarmayalı epey zaman olmuştu.
Onca koşuşturma arasında bilet alma işini sürekli erteleyince bayram tatilinde eve gitme planım suya düşmek üzereydi ki ek bir sefer açıldı ve ben bir otobüste,arka sıralarda da olsa yer bulabildim.
Gece yollarda olmak, Karadeniz’e doğru yol almak, memleket havasını alıştıra alıştıra solumak nasıl iyi geldi anlatamam.
Hani derler ya ‘Birini en iyi yol arkadaşlığında tanırsın,;yolculuk et tanımak istediğin kişiyle.’ diye; galiba insan yine en iyi yolculuklarda ayna tutuyor kendi içine.
Uykuyla uyanıklık arasında, kendi içimde dolandım durdum. Geçmişi, geçmemişi, var olanı ve hayal ettiklerimi düşündüm. Bir dolu şey üşüştü aklıma. Her bir görüntü başka bir yöne savurdu, anılar ortalığa saçıldı, geçtiğim yollar önümde uzandı. Ne yana gideceğimi bilemeden yol aldım bir süre. Dağıldım.
Kazım Koyuncu türküler söylüyordu.
Ah, kendi denizimin türküleri…
Sabaha doğru, gün ışığı çantamdaki kitabın sayfalarına düşüverdi. Evden çıkarken Tüyap’tan aldığım ve henüz okuyamadığım kitapların arasından aceleyle çantaya atıvermiştim, Nazan Bekiroğlu’nun Cümle Kapısı’ nı.
Ne iyi etmişim!
Mevlana ve Şems’in hikayesiyle başladı; Konya topraklarına açıldı Cümle Kapısı. Güneş daha yeni uyanıyorken, ben denize nazır yol almakta fakat bozkırlarda yolculuk etmekteydim. Sonra zindanlarda gezindi sözcüklere hevesli ruhum; doğuda,batıda, kimi bildiğim kimi yabancısı olduğum topraklarda...İhanetten dem vuran cümleler okudum. Güzel insanlar tanıdım, aşinası olduğum isimlerin kelimelerinin altını çizdim.
Öyle bir değdi ki bu kitap içime…
Yolculuğa ne de güzel yaraştı:)
Yol bitti nihayetinde; Cümle Kapısı kapandı.
Güzel ve kalabalık sofralara açıldı evimizin kapısı. Özen ve ‘en sevilen yemekler’ kokuyordu. Anne eli değmiş. Ve bayram gelmişti:)
Her yolun sonu böyle güzel olsa keşke…
O kalabalık sofraların lezzeti ve bayram neşesi hiç tükenmese…
Cümle Kapısı; Kalbin Kapısı hep açık olsa…
Onca koşuşturma arasında bilet alma işini sürekli erteleyince bayram tatilinde eve gitme planım suya düşmek üzereydi ki ek bir sefer açıldı ve ben bir otobüste,arka sıralarda da olsa yer bulabildim.
Gece yollarda olmak, Karadeniz’e doğru yol almak, memleket havasını alıştıra alıştıra solumak nasıl iyi geldi anlatamam.
Hani derler ya ‘Birini en iyi yol arkadaşlığında tanırsın,;yolculuk et tanımak istediğin kişiyle.’ diye; galiba insan yine en iyi yolculuklarda ayna tutuyor kendi içine.
Uykuyla uyanıklık arasında, kendi içimde dolandım durdum. Geçmişi, geçmemişi, var olanı ve hayal ettiklerimi düşündüm. Bir dolu şey üşüştü aklıma. Her bir görüntü başka bir yöne savurdu, anılar ortalığa saçıldı, geçtiğim yollar önümde uzandı. Ne yana gideceğimi bilemeden yol aldım bir süre. Dağıldım.
Kazım Koyuncu türküler söylüyordu.
Ah, kendi denizimin türküleri…
Sabaha doğru, gün ışığı çantamdaki kitabın sayfalarına düşüverdi. Evden çıkarken Tüyap’tan aldığım ve henüz okuyamadığım kitapların arasından aceleyle çantaya atıvermiştim, Nazan Bekiroğlu’nun Cümle Kapısı’ nı.
Ne iyi etmişim!
Mevlana ve Şems’in hikayesiyle başladı; Konya topraklarına açıldı Cümle Kapısı. Güneş daha yeni uyanıyorken, ben denize nazır yol almakta fakat bozkırlarda yolculuk etmekteydim. Sonra zindanlarda gezindi sözcüklere hevesli ruhum; doğuda,batıda, kimi bildiğim kimi yabancısı olduğum topraklarda...İhanetten dem vuran cümleler okudum. Güzel insanlar tanıdım, aşinası olduğum isimlerin kelimelerinin altını çizdim.
Öyle bir değdi ki bu kitap içime…
Yolculuğa ne de güzel yaraştı:)
Yol bitti nihayetinde; Cümle Kapısı kapandı.
Güzel ve kalabalık sofralara açıldı evimizin kapısı. Özen ve ‘en sevilen yemekler’ kokuyordu. Anne eli değmiş. Ve bayram gelmişti:)
Her yolun sonu böyle güzel olsa keşke…
O kalabalık sofraların lezzeti ve bayram neşesi hiç tükenmese…
Cümle Kapısı; Kalbin Kapısı hep açık olsa…
Yorumlar
Yorum Gönder