Zaman...

Ne çok gün geçmiş buraya yazmayalı. Yazmak istediğim pek çok şey vardı aslında. Gittiklerim, gördüklerim, okuduklarım, bir telaş paylaşmak istediklerim... Bir koşturmacadır akıp giderken yazamayışımın pek çok bahanesi var elbette. Ki ben sevmem bahaneleri, onları boşverelim bir yazıcık:)

Neler yazacaktım mesela?

Geçtiğimiz haftalarda ülkemize gelen, harika gösteriler yapan Birdhouse Factory 'nin şahane ekibinden bahsedecektim mesela. Öyle içten, öyle yetenekli ve öyle hoşsohbetlerdi ki iki saat kadar süren sohbetimizde zaman nasıl geçti anlamadım. Ve en önemlisi yaptıkları işe nasıl aşıklar! İşte dedim, başarının sırrı bu; aşkla yapılan her iş, tutkuyla devam eden her mücadele başarıya ulaşıyor.

Sonra İşsanat'taki Orhan Veli Şiir Dinletisi'ni anlatmayı istemiştim. Attila Birkiye'nin hazırladığı, Mehmet Birkiye'nin sahneye koyduğu ve her ay gerçekleşen şiir dinletilerini kaçırmamaya çalışıyorum. Orhan Veli şiirlerini Müşfik Kenter seslendirdi. Ve o ne etkileyici, ne unutulmaz bir geceydi!

İstanbul Devlet Tiyatrolarınca sergilenen Vahşet Tanrısı oyununu izledim. Ona dair cümleler de kurmak istiyordum. Sarsıcı, acı yanlarımızı nasıl da güldürerek anlatmışlardı! Ah dedim hepimiz gülüyoruz çoğu zaman, ağlanacak halimize.

Ve sonra çıktığım yolculuklardan, altını çizdiğim satırlardan dem vuracaktım.

Ama işte zaman, geçiyor yaşadıklarımızın üstünden. Taze haliyle kalmıyor galiba bellekte. Bir köşeye çakilip, inceden iz bırakıyor bizlerde.

Kısa bir dökümü oldu bu yazmak istediklerimin; yazmayı ertelediklerimden geriye kalanların.

Daha çok şey var aslında anlatacak. Anlatmayı becerebileceğim bir zamana erteliyorum hepsini...

Yılın son günlerini yaşarken de hepinize ertelenmeyen ve unutulmayacak, keyifli anlar diliyorum:)

Malum, zaman çok çabuk geçiyor!

Yorumlar

  1. ILGIT28 Aralık 2009 16:27

    Düşünce hızımla zamanı yarıştırabilmeyi isterdim. Kendimi zamana denk bir halde yenileyebilmeyi, güvenle yineleyebilmeyi... Ama işte bu yarışta, burun farkıyla dahi birimiz diğerini geçmesin isterdim. Zaman hızlıysa kabulüm yine de, şaşmam, sindire sindire yaşıyorum demek, sindiremediklerimle de yaşamayı öğrenmekle uğraşıyorum demek der geçerim... Ama yok, ben hızlıysam, yazık ediyorum kendime, bir dur bir sakin ol, yaşamak yetmez, doldurmayı da bil der, üzülürüm...
    Evet, zaman çok çabuk geçiyor Merve(can), ama işte, bazen öyle sıçrayışlar yapıyoruz ki, bilmiyorum onu ola ki geçmekle iyi mi ediyoruz...
    Zamanla denklik kurabilmeyi öğrenmeli galiba bu hayatta. İşte o zaman "Yaşın kaç?" dediklerinde, dışımızdan ayrı, içimizden ayrı sayılar dökülmez...
    Dilerim bu yeni yılında, işte o denkliği kuracak kadar büyür, yahut küçülürsün ve zaman senle akar, sen zamanla...
    Allah kolaylık versin :)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İki Yıl

Resim
 Bir hafta sonra 2 yıl geçmiş olacak bu bloga son yazdığım yazının üstünden.  2 koca yıl. Şimdi böyle yazınca nasıl geçtiğini anlamadığım; bir dolu şey yaşadığım, hem çok uzun hem çok kısa bir zaman dilimi...  Yeni bir ülkede yeni bir hayat kurmak, annelik, yeni bir kariyer, bir dolu zorluk ve çokça yenilikle geçen günler, haftalar ve -vay be- yıllar... Şöyle bir bakıyorum da... Çok zor-muş be! Pandemi, sonra hamilelik, derken annelik ve üstüne gelen göçmenlikle beraber hayatımın nasıl ve ne kadar değiştiğine inanamıyorum. Özellikle annelik ve göçmenlik, iki büyük kimlik dönüşümü. Ve benim hikayemde ikisi çok peş peşe, iç içe geldi. Afalladım, zorlandım, çuvalladım! Özellikle başka bir ülkede desteksiz olarak bir çocuğa bakım vermek... Bunun üstüne sabahlara kadar konuşmak isterim. Yaşamayan anlamaz, yaşayanlara da tek tek sarılabilirim💚 Bir yandan kendi ebeveynlik, annelik yolumu özgürce yürüdüğüm olağanüstü bir deneyim, bu. Her şeyi çekirdek ailece yaptığımız, beraber...
Devamı

Çocukluk

Resim
Bu sabah Leyla'yı bale dersine götürdüm. O dersteyken, haftalardır beraber kapı önünde yarenlik ettiğimiz, geçen sene Hong Kong'dan buraya taşınan akademisyen bir anne arkadaşımla kahve içiyorduk. Her ikimizin de gündeminde ilkokul seçimi ve Hollanda'daki eğitim sistemini anlamak olduğundan bu konudaki düşüncelerimizi, beklentilerimizi paylaşmaya başladık. Buraya çocuğunun çocukluğunu yaşamasını istediği için geldiğini söyleyince açıkçası tam anlamadım ve nedenini sordum. Şöyle bir örnek verdi; kızı 20 aylıkken kreşe başlatmayı istediklerinde kızını mülakata almışlar, sorular sorup becerilerini test etmişler. Ve çok küçük yaştan itibaren katı bir eğitim sistemi ve sınavlarla ve çok yoğun rekabetle dolu bir düzen olduğunu anlattı.  Kreş sınavına şaşırsam da genel olarak -maalesef- anlattıkları tanıdık geldi. Hamileyken sevgili Zeynep Cansoylu bir kitap önermişti. Hollanda'ya taşınmadan evvel, burada yaşama ihtimali ve fikri bile henüz yokken okumuştum. Dünyanın En Mutlu...
Devamı

Ev...

Resim
 7 Ekimdi, İstanbul'daki evimizi kapattık. O evden, eşyalar kolilenirken kucağımda Leyla ile çıktım. Çok ağladım. Aynur'un evine vardığımda ağlamaktan ve bütün hazırlık sürecinin yorgunluğunun bir anda üstüme çullanmasından belki kolum kanadım kırılmış gibiydi. Aynur bizi kapıda karşıladı, eşyalarımızı taşıdı, bana sarıldı, Leyla'yı aldı doyurdu, bana sıcak bişiler hazırladı. O gün Aynur'un o sarıp sarmalayışı, dermanım yokken uzanan eli olmasaydı, ne yapardım bilmiyorum.  O gün o evi kapatmanın anısı öyle ağır ki zihnimde... Neredeyse iki ay olmak üzere... Biz bu süreçte Aynur'un evinde, ailelerimizin yanında, öğretmenevinde, otelde kaldık. Şehirler, odalar, yataklar... değiştirdik. Düzenler kurup bozduk. Her şeye hızlı çözümler bulduk. Leyla'yla uçağa bindik, ülke değiştirdik. Şimdi Amsterdam'dayız. Bir aydır, otelde kalıyoruz. Birkaç bavul ile geldiğimiz şehirde her şeyin sadece yetecek kadar olduğu bir düzende, 40 m2de yaşıyoruz. Odamız kanala bakıyor, k...
Devamı